Inhoudsopgave
De Wekker – Niet janken maar lopen
De wekker ging om 02:00uur, midden in de nacht. Snel pannekoekje eten en daar gingen we weer. We moesten onze missie volbrengen, de Rinjani beklimmen. Alles deed nog pijn, spieren, gewrichten, vermoeidheid, het viel allemaal niet mee. Dat 1 cm dunne matje was niet echt comfortabel dus veel geslapen hebben we niet. Maar geen tijd om jezelf zielig te vinden, je hebt een missie te volbrengen. Naar die top toe, en snel. Het is zeker nog drie uur klimmen als je topfit bent. Vier of vijf uur voor de gemiddelde klimmers. Je wil natuurlijk niet de zonsopkomst missen, dus die pijnknop gaat om, verstand op nul en niet janken maar lopen. Let’s go!
Rinjani beklimmen, de laatste meters zijn het zwaarst
De laatste paar honderd meter waren echt extreem. Het vulkaansteen gaat steeds meer over in fijn vulkaanzand, en het wordt steeds steiler. Dit betekend dat voor elke stap die je zet, je 20 cm omhoog gaat, maar er elke keer weer 10 terugzakt. On-ge-lo-ve-lijk zwaar is het. De Rinjani beklimmen vraagt je lichaam om tot het uiterste te gaan, maar uiteindelijk bereik je hopelijk de top. Nu kun je eindelijk genieten van het uitzicht. En ik kan je vertellen, dat gevoel is magisch! Het uitzicht is werkelijk fantastisch. Ineens lijkt alle pijn even te zijn verdwenen. Het is hemel op aarde.
We moeten door – terug naar Rinjani basecamp
Veel tijd om te genieten is er echter niet. We moeten weer door. Wat foto’s schieten en en zonsopkomst meepakken, pakweg 30-40 minuten en je moet alweer vertrekken. Je moet namelijk weer terug naar het kamp, de boel inpakken en weer door.
Volgende bestemming: Het krater-meer. Helemaal naar beneden de krater in dus! Het is nogmaals een uur of vier afdalen, je gewrichten en spieren beginnen steeds pijnlijker te worden, maar je gaat door. Een keuze heb je gewoon niet! Eenmaal aangekomen bij het meer kiezen we ervoor om even te gaan zwemmen, je voelt je vies en bent toe aan een snelle ‘douche’. Even lunchen en je raad het al: je moet door. Die 4 uur die je net bent afgedaald, moet je dus ook weer omhoog (aan de andere kant van de krater). Hier is namelijk onze volgende kampeer plek.
Lichamelijk en mentaal gesloopt
Iedereen lijkt er anders mee om te gaan. De een die huilt zo nu en dan, de ander praat je de oren van de kop. De ander sluit zich weer volledig af met oordopjes en muziek. Hoe je het doet maakt niet uit, als je maar doorgaat. Je kunt niet achterblijven, een rare en confronterende gedachte.
Eenmaal weer aangekomen aan de krater rand voor de 2e overnachting, pakweg 5 uur klimmen later, besef je dat je de hele dag geklommen en afgedaald bent. Het is inmiddels alweer 6 uur savonds, en je was vanaf 2 uur snachts op pad, met slechts enkele korte pauzes. Je begint te beseffen dat deze trip niet voor beginners is. Gewoon een hel op aarde, maar dan met mooie plaatjes tussendoor!
Zonsondergang vanaf Rinjani met uitzicht op Bali en de Gili’s
Terwijl de zon ondergaat kijk je vanaf de krater rand op de Gili eilanden, en verder richting de horizon zie je zelfs Bali liggen, en dan met name de grote vulkaan van Bali. Je krijgt eten voorgeschoteld, en er lopen enkele zwerf honden rond. 1 daarvan was echt ontzettend lief. Ze miste een oog maar werd graag aangehaald, ze bleef de hele tijd in de buurt in de hoop wat te eten te krijgen. Ook zei trotseerden de immense hoogte, dit was hun thuis. Ze zien elke dag toeristen komen en gaan. Erg gewend aan mensen dus, dat was te merken. Ik genoot in ieder geval echt van het gezelschap, I love doggies!
Afval op Rinjani is echter wel een gigantisch probleem
Nog wat prachtige foto’s van de machtige Rinjani vulkaan
Na pijn volgt voldoening en trots
Met de ondergaande zon een bordje eten, een schattige zwerfhond naast je en het immense uitzicht voor je. Je hebt het gehaald. Je hebt het gedaan. Je hebt een vulkaan beklommen waar vele halverwege zijn afgehaakt. De uitzichten zijn van ongekende schoonheid, je hebt geweldige foto’s geschoten. Je voelt je voldaan. Trots. Doodmoe, dat dan weer wel.
Bucketlist dingetje – De machtige Rinjani vulkaan trotseren
Een trip voor je leven, met herinneringen die niemand je meer afpakt. Of ik het nog een keer zou doen? Ik betwijfel het. Maar vergeten doe je het in ieder geval nooit meer. Zowel de positieve als negatieve ervaringen gaan je altijd bijblijven. Ondanks alles zal ik iedereen aanraden om het te doen. Je leert niet alleen jezelf kennen, maar je maakt ook kennis met de wonderschone natuur, en als extraatje al het zwerfvuil in deze prachtige natuur. Het is confronterend, maar ook motiverend om er iets aan te doen. Ben je ooit op Gili, Bali of Lombok? Zorg er dan voor dat je deze trip in je agenda zet!
Laat een reactie achter